De betoverende voorstelling van een vrouw die een luit vasthoudt, vangt een moment dat tussen de realiteit en de muziek hangt. De figuur straalt een voelbaar gevoel van rust uit, met haar donkere haar dat in zachte golven valt, subtiel versierd met een levendige rode bloem die een sterk contrast vormt met haar serene uitdrukking. Haar blik is zowel uitnodigend als introspectief en trekt de kijker in haar wereld terwijl het een vleugje mysterie suggereert. De ingewikkelde details van haar outfit, vooral de kleurrijke band die om haar middel is gewikkeld, voegen rijkdom toe aan de compositie, wat een intieme verbinding met cultuur en traditie impliceert.

De techniek van de kunstenaar straalt door in de zorgvuldige weergave van texturen; de stroom van stof en de fijne lijnen van de luit komen helder naar voren tegen de zacht gemengde achtergrond. De warme kleurenpalet—voornamelijk aardetinten vermengd met zachte pastels—creëert een dromerige sfeer, die gevoelens van nostalgie en verlangen oproept. Dit stuk stelt niet alleen een vrouw voor; het belichaamt de emotie en diepte van de muziek die ze vertegenwoordigt. Tijdens het bekijken van dit kunstwerk kun je bijna de snaren horen trillen; het weerklinkt met een tijdloze kwaliteit die uitnodigt tot reflectie over de rol van kunst en muziek in het leven. In de historische context van het einde van de 19e eeuw spreekt het werk van Lefebvre van de heersende romantische idealen van die tijd, waarin de nadruk op individuele emoties en schoonheid centraal stond, wat een cultureel erfgoed creëert dat tot op heden voortduurt.