Czarujące przedstawienie kobiety trzymającej lutnię uchwyca chwilę zawieszoną pomiędzy rzeczywistością a muzyką. Figura emanuje wyczuwalnym uczuciem spokoju, z ciemnymi włosami opadającymi w miękkie fale, delikatnie ozdobionymi intensywnym czerwonym kwiatem, który tworzy wyraźny kontrast z jej spokojnym wyrazem. Jej spojrzenie jest jednocześnie zapraszające i introspektywne, przyciągając widza do jej świata, jednocześnie sugerując nutę tajemnicy. Skupienie się na finezyjnych detalach jej stroju, zwłaszcza barwnej wstążki owiniętej wokół talii, dodaje bogactwa kompozycji, sugerując bliską więź z kulturą i tradycją.

Technika artysty świeci w starannym wydaniu tekstur; przepływ tkaniny i subtelne linie lutni wyraźnie wybijają się na tle delikatnie rozmytego tła. Ciepła paleta barw—głównie odcienie ziemi zmieszane z delikatnymi pastelami—tworzy marzycielską atmosferę, wywołując uczucia nostalgii i tęsknoty. Ten utwór nie tylko przedstawia kobietę; ucieleśnia emocje i głębię muzyki, którą reprezentuje. Patrząc na to dzieło sztuki, można niemal usłyszeć dźwięki sznurków; rezonuje z ponadczasową jakością, która zaprasza do refleksji nad rolą sztuki i muzyki w życiu. W kontekście historycznym końca XIX wieku prace Lefebvra mówią o powszechnym idealizmie romantycznym tamtego okresu, gdzie nacisk na indywidualne uczucia i piękno był kluczowy, budując kulturowe dziedzictwo, które przetrwało do dziś.