Obraz przedstawia surrealistyczną, niemal senną scenę, która natychmiast przyciąga uwagę widza swoim surowym symbolizmem. Kobieta o ciemnej karnacji, ze stoicką i zagadkową twarzą, trzyma w ramionach młodszą wersję artystki. Z odsłoniętej piersi kobiety sieć zawiłych linii, niczym delikatne żyły lub gałęzie drzewa, emanuje w kierunku otwartych ust młodszej postaci. Kompozycja jest ciasna, postacie dominują na pierwszym planie, na tle bujnych, zielonych liści i burzliwego nieba. Artystka stosuje skrupulatną technikę, widoczną w gładkich odcieniach skóry oraz w szczegółowym oddaniu liści i spadających kropli deszczu. Emocjonalny wpływ jest głęboki; istnieje poczucie wrażliwości i trzewnego związku z tematami macierzyństwa, tożsamości i osobistych zmagań artystki.