Na tym urzekającym obrazie rozgrywa się żywa scena rodzinnej miłości. W centrum kompozycji znajduje się kobieta ozdobiona luksusowym, kolorowym strojem, wieńczona dekoracyjnym kapeluszem, emanująca ciepłem i macierzyńskim wdziękiem. Otaczają ją cztery dzieci, każde z różnych wyrazów twarzy i osobowości, co sugeruje narrację przesiąkniętą więzami rodzinnymi. Chłopiec po lewej, ubrany w strój morski, z delikatnym spojrzeniem, wydaje się zafascynowany kobietą, niemal pochylając się ku jej obecności. Centralne dziecko, słodka mała dziewczynka w białej sukience i dużym kapeluszu, uchwyca niewinność młodości, promieniując ciekawością. Tymczasem starsza dziewczyna w tle, nosząca czarujący kapelusz, wydaje się być pochłonięta własnym światem, dostarczając uroczej kontrastu dla intymnej grupy na pierwszym planie; trzyma kolorową piłkę, prawie zapraszając widza do dołączenia do ich radosnej zabawy.

Pociągnięcie pędzla Renoira jest miękkie, ale pewne, z płynącymi liniami ubrań, które odzwierciedlają delikatne krzywizny otaczających drzew, tworząc eteryczną harmonię między postaciami a naturą. Paleta kolorów—bogate brązy i ciepłe pastele—wywołuje przyjemne poczucie ciepła, sprawiając, że widz czuje się jak w domu w tym idyllicznym otoczeniu na świeżym powietrzu. Historycznie, ten utwór odzwierciedla przejście do impresjonizmu pod koniec XIX wieku, podkreślając światło i spontaniczność nad realizmem. Wpływ emocjonalny jest wyczuwalny; nikt nie może się oprzeć temu uroczemu momentowi rodzinnego połączenia, nostalgicznie rezonującym z wspomnieniami beztroskich dni i radości dzieciństwa.