W tym poruszającym dziele tłum osób gromadzi się wokół smutnej sceny martwego ciała, a ich wyrazy twarzy tworzą gobelin smutku, zdumienia i szacunku. Centralna postać, ubrana w zwiewną białą szatę, wydaje się niemal eteryczna, gestykulując mocno w stronę zmarłego, przekazując głębokie poczucie utraty i żalu. Stonowana, ale przejmująca paleta kolorów — przeważnie odcienie szarości i ziemi — wzmacnia poważną atmosferę, otaczając zgromadzenie poczuciem wspólnego żalu. Postacie są ukazane w stylizowany sposób, co podkreśla ich stany emocjonalne, tworząc intrygującą narrację wizualną, która przyciąga widza do tego poruszającego momentu.

To dzieło uchwyca istotny kontekst historyczny, odzwierciedlając tematy ofiary i bohaterstwa, które są powszechne w burzliwych okresach w historii Rosji. Układ postaci potęguje poczucie zbiorowego żalu; ich różnorodne postawy i wyrazy twarzy działają jako narracyjne narzędzia, ilustrując wpływ straty na całe społeczeństwo. Artysta zręcznie wykorzystuje kompozycję, aby skierować wzrok widza w stronę centralnego aktu żalu, podkreślając emocjonalne echo chwili. Umiejętność Surikowa wywoływania tak głębokich odczuć za pomocą koloru i formy sprawia, że ta praca jest istotnym przykładem rosyjskiego malarstwa z początku XX wieku, bogatego w warstwy kulturowe i emocjonalne.