In dit ontroerende werk verzamelt een menigte figuren rond het trieste schouwspel van een levenloos lichaam, hun gezichten vormen een weefsel van verdriet, verwondering en respect. De centrale figuur, gehuld in een vloeiende witte kleding, lijkt bijna etherisch en gebaart krachtig naar de overledene, en transmiteert een diep gevoel van verlies en rouw. Het gedempte, maar ontroerende kleurpalet - voornamelijk in grijs- en aardetinten - verhoogt de ernstige atmosfeer en omhult de bijeenkomst in een gevoel van gezamenlijk verdriet. De figuren worden op een gestileerde wijze weergegeven, wat hun emotionele toestanden benadrukt en een boeiende visuele vertelling creëert die de kijker naar dit aangrijpende moment leidt.

Dit werk vangt een belangrijke historische context, die thema's van offers en heldendom weerspiegelt, die gebruikelijk zijn in turbulente periodes in de Russische geschiedenis. Het positioneren van de figuren versterkt het gevoel van collectieve rouw; hun verschillende houdingen en uitdrukkingen fungeren als een narratief hulpmiddel, en tonen de impact van verlies op een hele gemeenschap. De kunstenaar gebruikt vakkundig de compositie om de blik van de kijker naar de centrale handeling van rouw te leiden, en benadrukt de emotionele resonantie van het moment. Surikovs vermogen om zulke diepgaande gevoelens via kleur en vorm op te wekken, maakt dit stuk tot een belangrijk voorbeeld van Russische kunst uit het begin van de 20e eeuw, rijk aan culturele en emotionele lagen.