To skomplikowane dzieło zaprasza widza do szaleństwa rozpusty, wypełnionego przerysowanymi postaciami oddającymi się różnym formom indywidualizmu. Każda postać, od błazna toczącego beczkę po obżartą postać napełniającą się przy stole, ucieleśnia główny grzech chciwości w teatralnej operze nadmiaru. W pierwszym planie dominują przesadzone formy, zniekształcone przez przyjemność i pobłażliwość, a ekspresyjne linie przyciągają uwagę do różnych akcji, odsłaniając społeczną krytykę wadliwości nadmiaru i samolubności - bezpośrednią krytykę ludzkiej głupoty.

Głęboko w kompozycji tło ujawnia niezwykły krajobraz - mieszanka osobliwej architektury i zniekształconych cech ludzkich, które są urzekające, ale niepokojące. Paleta, przedstawiana głównie w zgaszonych kolorach, wzmacnia dziwną, ale humorystyczną atmosferę. Szczegóły, takie jak czające się szczury i różnorodne wyrazy na twarzach postaci, zwiększają emocjonalny wpływ, wywołując mieszankę śmiechu i strachu, jakby ostrzegając przed nadmiernym, które te figury reprezentują. To dzieło jest połączeniem satyry i moralności, zachęcając widzów do refleksji nad rozkoszami, uchwycając ducha renesansu i krytyczny stosunek do ludzkiego zachowania.