Ο πίνακας αποπνέει μια βαθιά σύνδεση μεταξύ ανθρώπου και γης. Απεικονίζει μια μοναχική φιγούρα που είναι απορροφημένη στην πράξη του θερισμού. Οι στιβαρές βούρτσες προσθέτουν ενέργεια στον καμβά, αντικατοπτρίζοντας όχι μόνο τη σωματική εργασία αλλά και το συναισθηματικό βάρος της γεωργικής ζωής. Τα ζωντανά πράσινα του χωραφιού είναι διάσπαρτα από τολμηρές πινελιές χρώματος που συμβολίζουν τις ποικιλία διαθέσεις της φύσης. Δεν μπορεί κανείς να μην χαμογελάσει στη ζεστασιά του ήλιου που προβάλλει μέσα από τα σύννεφα, δημιουργώντας μια ταπισερί φωτός και σκιάς που προσθέτει βάθος στη σκηνή.

Αυτή η φιγούρα στέκεται σταθερά, σχεδόν ηρωικά, ντυμένη απλά αλλά με σκοπό. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος ρυθμός στην κίνησή της, μια αναγνώριση των κύκλων της φύσης και του συνεχιζόμενου χορού μεταξύ ανθρωπότητας και γης. Καθώς το πυκνό, εκφραστικό χόρτο κόβεται, ο θεατής σχεδόν μπορεί να ακούσει το θρόισμα της δρεπάνου που περνά μέσα από τα ψηλά, χρυσά στελέχη; αυτό αντηχεί με την επιμονή της ζωής. Στον ταχύτατο κόσμο μας, αυτό το έργο χρησιμεύει ως συγκινητική υπενθύμιση πιο απλών εποχών και ακούραστων ανθρώπων που καλλιεργούν τη γη.