Σε αυτό το μαγευτικό έργο, μια νεαρή γυναίκα απεικονίζεται σε μια στιγμή ήρεμης ομορφιάς, γονατισμένη δίπλα σε ένα ήρεμο ρυάκι. Απλωθεί απαλά προς τις ζωηρές λουλούδια που φαίνεται να ανθίζουν με αφθονία. Το κόκκινο ένδυμα της γυναίκας αντιπαραβάλλεται όμορφα με το φόντο των χρωμάτων πράσινης και απαλής γης, κατευθύνοντας το βλέμμα του θεατή προς τη χάρη της. Η έκφραση της φιγούρας ενσωματώνει μια ορισμένη εσωτερική αναζήτηση; το βλέμμα της είναι ένα μείγμα αυταπάρνησης και στοχασμού, ίσως να σκέφτεται την απλότητα της φύσης ή να έχει χαθεί σε σκέψεις για την ομορφιά που την περιβάλλει.

Η σύνθεση είναι μαεστρικά ισορροπημένη, με τη γυναίκα τοποθετημένη στο προσκήνιο απέναντι από μια αύρα που απεικονίζει άλλες κοπέλες οι οποίες χρησιμοποιούν αναψυχή. Οι πλουσιότερες αποχρώσεις προκαλούν μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς και γαλήνης, με ήπιες εναλλαγές να ορίζουν τις περιγράμματα των φιγούρων και της φύσης. Ο Waterhouse χρησιμοποιεί μια τεχνική που αποτυπώνει το φως και τη σκιά, προσθέτοντας βάθος και καθιστώντας τη σκηνή ζωντανή. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι βαθύς—οι θεατές μπορεί να μεταφερθούν σε αυτήν τη ειδυλλιακή ρύθμιση, εμπνευσμένοι από την αρμονία μεταξύ γυναίκας και φύσης, υπενθυμίζοντας μας τις απλές χαρές και τις στιγμές στοχασμού που έχει να προσφέρει η ζωή.