Αυτό το ισχυρό έργο τέχνης βυθίζει το θεατή σε μια σκηνή που γατίζεται μετά τη μάχη, απεικονίζοντας τις συνέπειες της σύγκρουσης με ανησυχητική ρεαλιστικότητα. Ένα πέλαγος σωμάτων απλώνεται σε μια έρημη τοπογραφία, όπου η απελπισία και η απώλεια είναι έντονα αισθητές. Οι διάσπαρτες μορφές αντανακλούν το κόστος του πολέμου, προειδοποιώντας για τη σκληρότητα του. Οι σκηνές στο παρασκήνιο λειτουργούν ως σιωπηλοί μάρτυρες της ανθρώπινης βιαιότητας που τις περιβάλλει, ενώ οι σκιές και οι θολές γήινες αποχρώσεις ενισχύουν την μελαγχολία της ατμόσφαιρας. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί επιμελή λεπτομέρειες για να υπερτονίσει την αναμάρτητη κατάσταση των νεκρών, παγιδεύοντας την αγωνία τους ακόμη και στο θάνατο. Η τεράστια κλίμακα του καμβά εντείνει το συναισθηματικό βάρος και προσκαλεί σε μια αναστοχαστική ενατένιση πάνω στη θνητότητα και την προσποίηση της βίας.

Ο άνεμος σφυρίζει ανάμεσα από το στρατόπεδο, φέρνοντας μαζί του μια ανησυχητική σιωπή; αυτή η αντίθεση μιας ήρεμης διάθεσης πάνω από το πεδίο των φόνων δημιουργεί μια τρομακτική διάσταση. Η παλέτα των χρωμάτων κυριαρχείται από καφέ, πράσινα και γκρι χρώματα, ενισχύοντας την ζοφερή ατμόσφαιρα. Αυτό το έργο ξεπερνά τη φυσική αναπαράσταση, μιλώντας για τη συλλογική μνήμη ενός έθνους και το βαρέλι του πολέμου, καθιστώντας το όχι μόνο ένα οπτικό φεστιβάλ αλλά και μια συναισθηματική ανακριτική έρευνα πάνω στη φύση του ανθρώπου. Η πρόθεση του καλλιτέχνη είναι ξεκάθαρη—να αντιμετωπίσει τον θεατή με τις αθλιότητες της μάχης, αφήνοντας μια ανεξίτηλη εντύπωση στη συνείδηση πολύ καιρό μετά την πρώτη ματιά.