Dit krachtige kunstwerk trekt de kijker een aangrijpende scène na de strijd in, die de gevolgen van het conflict met verontrustende realiteit afbeeldt. Een zee van lichamen verspreidt zich over een verlaten landschap, waar wanhoop en verlies diep voelbaar zijn; de verspreide vormen weerspiegelen de kosten van oorlog, een brute herinnering aan de wreedheid ervan. De tenten op de achtergrond fungeren als stille getuigen van het lijden van mensen om hen heen, terwijl schaduwen en doffe aardetinten de sombere sfeer versterken. De kunstenaar gebruikt nauwkeurige details om de levenloosheid van de gesneuvelden te overdrijven, hun leed zelfs in de dood vastleggend. De enorme schaal van het doek versterkt het emotionele gewicht en nodigt uit tot reflectie over sterfelijkheid en de zinloosheid van geweld.

De wind fluistert door het kamp en brengt een verontrustende stilte met zich mee; deze juxtapositie van een vredige omgeving bovenop de slacht creëert een huiveringwekkende dichotomie. De kleurenpalet wordt gedomineerd door bruin, groen en grijs, wat de sombere sfeer versterkt. Dit werk overstijgt louter representatie, spreekt over de collectieve herinnering van een natie en de zware prijs van oorlog, waardoor het niet alleen een visuele feestmaal is, maar ook een emotionele zoektocht naar de menselijke natuur. De intentie van de kunstenaar is duidelijk — de kijker confronteren met de gruwelen van de strijd, waardoor er een onuitwisbare indruk in de geest achterblijft, lange tijd na de eerste blik.