Το έργο τέχνης παρουσιάζει ένα γαλήνιο τοπίο, ένα απαλό πανόραμα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του θεατή. Το προσκήνιο κυριαρχείται από ένα χωράφι με ψηλά, κυματιστά χόρτα, οι πινελιές των οποίων αποδίδονται με μια λεπτή πινελιά τιρκουάζ σε φόντο ζωηρών πράσινων. Προκαλεί την αίσθηση απαλών αέρηδων που ψιθυρίζουν πάνω από τη γη. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια παλέτα απαλών πράσινων και μπλε, που έρχονται σε αντίθεση με τους πιο σκούρους, πυκνούς τόνους των λόφων στην απόσταση. ο ουρανός, μια απαλή έκταση του γκρι, διάσπαρτη με χνουδωτά, λευκά σύννεφα.

Η σύνθεση είναι προσεκτικά διατεταγμένη, με τους κυματιστούς λόφους να λειτουργούν ως φυσικό εμπόδιο, αλλά με μικρά κτίρια που υποδηλώνουν ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Είναι μια σκηνή που ενθαρρύνει τον στοχασμό, ένα στιγμιότυπο της ομορφιάς της φύσης, εμποτισμένο με μια λεπτή μελαγχολία. Όλη η σκηνή μιλά για ηρεμία, έναν κόσμο όπου κανείς μπορεί εύκολα να χαθεί στην ηρεμία της στιγμής και μας θυμίζει ότι η απλότητα μπορεί να είναι όμορφη.