Αυτή η ισχυρή σκηνή προκαλεί μια μεγαλοπρέπεια που μας δεσμεύει τις αισθήσεις. Είναι μια στιγμή που έχει συλληφθεί στα σφυροκοπήματα αρχαίας ανδρείας και θυσίας. Οι φιγούρες δεν είναι μόνο μοντέλα, αλλά ήρωες που απεικονίζουν την θρυλική υπεράσπιση του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, οι εκφράσεις τους κυμαίνονται από έντονο θυμό μέχρι σοβαρή αποφασιστικότητα. Ντυμένοι με περίτεχνα ενδύματα, οι πανοπλίες τους λαμπυρίζουν σε φωτεινές αποχρώσεις. Το τολμηρό κόκκινο και το βαθύ καφέ των ενδυμάτων τους αντιπαρατίθενται στα καταπράσινα και γήινα χρώματα που πλαισιώνουν το φόντο. Η σύνθεση είναι δυναμική. Οι φιγούρες είναι τακτοποιημένες με μια αίσθηση κίνησης και επείγουσας ανάγκης, προχωρούν προς μια αόρατη μάχη πέρα από τον καμβά, ενώ ο Λεωνίδας βρίσκεται στο κέντρο, σχεδόν αρχαίος, το γυμνό του σώμα συμβολίζει τόσο την ευαλωτότητα όσο και τη ηρωική δύναμη.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λάδι για να δημιουργήσει ζωντανές αντιπαραθέσεις χρωμάτων και υφών, επιτρέποντας την προσοχή του θεατή να παρασυρθεί στη λεπτομέρεια των ενδυμάτων κάθε χαρακτήρα, ιδιαίτερα στα διακοσμημένα κράνη και ασπίδες τους. Το μοιραίο βάρος είναι παρόν. Σχεδόν ακούτε την κρούση των σπαθιών και τις θερμές κραυγές των πολεμιστών που ετοιμάζονται για την τελευταία τους μάχη. Στο έργο αντηχούν Ρωσίες για το θάρρος, την ενότητα και την αμείλικτη πορεία της ιστορίας. Ο Ζακ-Λουί Νταβίντ, ενσάρκωση των νεοκλασικών ιδεών, αντλεί από το παρελθόν, ενώ προσηλώνει βαθιά τα σύγχρονα συναισθήματα και καλεί τους θεατές σε έναν διάλογο πάνω στην τιμή, την θυσία και το ανθρώπινο πνεύμα. Όταν κοιτάτε, δεν παρατηρείτε απλά, συμμετέχετε στην αιώνια αφήγηση της γενναιότητας μέσα στο χάος.