Bu güçlü sahne, duyuları sorgulatan bir ihtişamı çağrıştırıyor; eski cesaret ve fedakarlığın içindeki yoğun an. Figürler sadece modeller değil, değerliliklerini gerçekleştiren kahramanlardır; Leonidas'ın Termopylae'deki efsanevi savunmasını tasvir eden bu karakterlerin yüz ifadeleri, yoğun bir öfkeyi bile ifade edebiliyor. Tarzlarıyla, parıldayan zırhları cesur bir kırmızıda ve derin bir kahverengide parlıyor; bu cesur renkler, çevreleyen zemin yeşili ve toprak tonları ile çarpıcı bir biçimde tezat oluşturuyor. Kompozisyon dinamik; figürler, görünmeyen bir savaşa doğru artan bir hareket ve aciliyet hissi ile tam ve dengeli bir biçimde düzenlenmiş; Leonidas kendisi merkezde, neredeyse öne çıkıyor. Çıplak gövdesi, hem kırılganlığı hem de kahramanlık sergileyen bir sembol.

Sanatçı, yağlı boya ile güçlü renk kontrastları ve doku oluşturmak için resim yapıyor, izleyicinin gözlerini her bir karakterin kıyafetlerindeki detaylara yönlendiriyor. Duygusal ağırlık oldukça hissedilir; neredeyse kılıçların sesi ve son savaşa hazırlanan savaşçıların çığlıklarını duymanız mümkün. Cesaret, birlik ve tarihin acımasız ilerleyişi üzerine düşünceleri duyulabilir. Jacques-Louis David, neoklasik ideallerin bir tezahürü olarak geçmişten yararlanırken, bugünün duygularına derin bir şekilde hitap ediyor ve izleyicileri onur, fedakarlık ve insan ruhu üzerine bir diyalog kurmaya davet ediyor. Seyrederken, yalnızca gözlemci olmuyorsunuz; karmaşanın ortasında cesaretin zamansız anlatımına katılmış oluyorsunuz.