Bu dokunaklı sahnede, genç bir çocuk yumuşak, dokulu bir arka plan üzerine nazikçe uzanıyor; bu durum bir hassasiyet ve savunmasızlık duygusu uyandırıyor. Vücudu, rahat ve zarif şekilde, çevresindeki nötr tonlar arasında neredeyse eterik görünmekte; bej ve yumuşak gri tonları zahmetsizce harmanlanarak sakin bir melankoli atmosferini oluşturuyor. Onun zarif formunun yumuşak kıvrımları, çevrenin sert çizgileri ile tezat oluşturarak gençlik ve hayatın sert gerçekleri arasında dokunaklı bir ikilem sergiliyor.

Sanatçı, çocuğun cildinde ışığın oyununu yakalamak için ustaca ince fırça darbeleri kullanıyor; onun formunun yumuşaklığını vurgularken, huzurlu pozunda derinlik ekleyen ince gölgeler düşürüyor. Her bir fırça darbesi, konuya yaşam katıyor gibi görünmekte, izleyicileri varoluşun kırılganlığı ve kaybın ağırlığı üzerine düşünmeye davet ediyor. Bu eser derin bir yankı uyandırıyor, çünkü sadece bir anın tasvirini sunmakla kalmıyor, aynı zamanda insan durumuna dair derin bir yorum olarak işlev görüyor; bu tarihsel dönemde figüratif sanatın duygusal etkisini örneklendiriyor, neoklasik tarzın romantizme geçiş yaptığı dönemde. Çocuğun sakin ifadesi ve kapalı gözleri, derin bir iç sefaletin işareti olarak izleyiciyi düşünce dolu bir sessizliğe çekiyor ve eserden ayrıldıktan sonra uzun süre akılda kalıyor.