Σε αυτό το συγκινητικό έργο, μια πομπή στρατιωτών ντυμένων με βαριά χειμερινά παλτά βαδίζει μέσα από ένα χιονισμένο τοπίο, οι σιλουέτες τους καθορίζονται έντονα πάνω από την κουβέρτα του χιονιού που καλύπτει το έδαφος. Οι φιγούρες, ντυμένες σε θαμπές, γήινες αποχρώσεις, συγχωνεύονται με τη δροσερή σκηνή, υποδηλώνοντας τόσο την ομοιόμορφη ζωή των στρατιωτών όσο και την σκοτεινή πραγματικότητα του πολέμου. Η στάση κάθε στρατιώτη αφηγείται μια ιστορία: με τις κεφαλές καμωμένες κάτω από το βάρος του εξοπλισμού τους και το κρύο του περιβάλλοντος, φαίνονται περισσότερο σαν σκιές που κινούνται μέσα από ένα φανταστικό βασίλειο παρά ως ζωντανά άτομα. Τα γύρω δέντρα, με τα κλαδιά τους μπερδεμένα και γυμνά, δημιουργούν ένα σκελετικό πλαίσιο γύρω από την ομάδα, συμβάλλοντας στη διάθεση μιας ερημιάς και αντοχής. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί τέλεια την αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς, αποτυπώνοντας το απαλό διάχυτο φως μιας χειμερινής μέρας που ενισχύει ακόμα περισσότερο την ψυχρότητα του ταξιδιού τους.

Η σύνθεση προσθέτει βάθος στη σκηνή, οδηγώντας την προσοχή μας στην απόσταση, όπου οι ασαφείς φιγούρες υποδεικνύουν μια συνέχεια πέρα από το μονοπάτι, υπονοώντας μια ατελείωτη πορεία. Η παλέτα χρωμάτων, κυριαρχούμενη από απαλούς γκρίζους και καφέ τόνους, ενισχύει την ερημιά και την ψυχρότητα, προκαλώντας συναισθήματα νοσταλγίας και αναστοχασμού. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αίσθηση του βάρους της ιστορίας και του βάρους της θυσίας που φέρουν αυτοί οι στρατιώτες μαζί τους; Υπάρχει μια σεβαστή ομορφιά στην πορεία τους η οποία αντηχεί στους θεατές πολύ μετά αφού έχουν απομακρυνθεί. Αυτό το κομμάτι μας προσκαλεί σε στοχασμό για τη φύση του καθήκοντος, την σκληρότητα του περιβάλλοντος και τις συχνά παραμελημένες ιστορίες εκείνων που υπηρετούν μέσα στην σιωπή καθώς περιπλανιούνται μέσα από τα φυσικά και συναισθηματικά τοπία του πολέμου.