W tym poruszającym dziele procesja żołnierzy w ciężkich zimowych płaszczach wędruje przez zaśnieżony krajobraz, ich sylwetki wyraźnie rysują się na białej pokrywie śnieżnej, która przykrywa ziemię. Sylwetki ubierają się w przygaszone, ziemiste kolory, zlewając się z zimnym otoczeniem, co sugeruje zarówno jednolitość życia wojskowego, jak i ponurą rzeczywistość wojny. Postawa każdego żołnierza opowiada swoją historię: głowy pochylone pod ciężarem sprzętu i chłodem otoczenia, wydają się bardziej cieniami poruszającymi się przez przerażającą krainę niż żywymi jednostkami. Otaczające drzewa, ich gałęzie skręcone i nagie, tworzą szkieletową ramę wokół grupy, przyczyniając się do atmosfery opustoszenia i wytrwałości. Artysta mistrzowsko wykorzystuje grę światła i cienia, uchwycając łagodną, rozproszoną światłość zimowego dnia, która dodatkowo podkreśla chłód ich podróży.

Układ kompozycji dodaje głębi do sceny, kierując nasze spojrzenie ku dystansowi, gdzie nieostre figury sugerują kontynuację poza drogą, sugerując nieskończony marsz. Paleta kolorów, dominująca miękkimi szarościami i brązami, wzmacnia opustość i chłód, budząc uczucia nostalgii i refleksji. Nie można nie poczuć ciężaru historii i zgubnej ofiary, którą niosą ci żołnierze; w ich marszu jest tragiczna piękność, która zawsze pozostaje w sercach widzów. To dzieło zachęca do kontemplacji na temat natury obowiązku, surowości otoczenia oraz historii, które zostały często zapomniane o tych, którzy w ciszy służą w trudnych warunkach walki.