Αυτό το εκφραστικό έργο αιχμαλωτίζει μια στιγμή ενδοσκοπικής ομορφιάς και τραγικού μύθου. Η κεντρική φιγούρα, ένας νεαρός άνδρας στολισμένος με ένα ζωντανό στεφάνι από λουλούδια και μια λεπτή ζώνη σε χρώματα ουράνιου τόξου, ακουμπά με χάρη σε αρχαία, καλυμμένα με βλάστηση ερείπια. Η νεανική, σχεδόν αιθέρια μορφή του αποδίδεται με ευαίσθητη πινελιά που αναδεικνύει την απαλότητα του δέρματος και την ένταση στη στάση του. Το φόντο συνδυάζει τη φύση με την κλασική αρχιτεκτονική, όπου η πλούσια βλάστηση τυλίγει πέτρινες κολόνες και αψίδες, δημιουργώντας μια σχεδόν υπερβατική ατμόσφαιρα. Η χρωματική παλέτα είναι απαλή αλλά πλούσια, κυριαρχούν γήινα πράσινα, καφέ και απαλές μπλε αποχρώσεις, με πινελιές κόκκινου και πορτοκαλί που τραβούν το βλέμμα στο εκφραστικό πρόσωπο και τις ανθισμένες λεπτομέρειες.

Η σύνθεση ισορροπεί επιδέξια την ανθρώπινη μορφή με το περιβάλλον, παραπέμποντας στον μύθο του Νάρκισσου, γνωστού για την εμμονή του με την αντανάκλασή του. Η χρήση φωτός και σκιάς προσθέτει βάθος και μια αίσθηση μελαγχολίας, σαν η φιγούρα να παγιδεύτηκε ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση. Η συναισθηματική επίδραση είναι βαθιά — νιώθεις τόσο την ομορφιά όσο και τη λύπη, μια οικεία στιγμή παγωμένη στο χρόνο. Ιστορικά, το έργο αυτό αντανακλά το ενδιαφέρον του Συμβολισμού για τους μύθους, τα όνειρα και τον εσωτερικό κόσμο, καθιστώντας το όχι μόνο οπτική απόλαυση αλλά και στοχαστική αφήγηση για την ταυτότητα και την αυτοαγάπη.