ภาพวาดนี้จับภาพช่วงเวลาของความงามที่เต็มไปด้วยความคิดและตำนานแห่งโศกนาฏกรรมได้อย่างลึกซึ้ง ตัวละครหลักเป็นชายหนุ่มผู้สวมมงกุฎดอกไม้สดใสและผ้าคาดสีรุ้งอ่อนโยน เขาเอนตัวอย่างสง่างามบนซากปรักหักพังเก่าแก่ที่ปกคลุมด้วยพืชพันธุ์ รูปร่างอ่อนเยาว์และเกือบเหมือนเทพนิยายของเขาถูกวาดด้วยแปรงที่ละเอียดอ่อนเน้นความนุ่มนวลของผิวและความตึงเครียดในท่าทาง ฉากหลังผสานธรรมชาติและสถาปัตยกรรมคลาสสิก โดยมีพืชเขียวชอุ่มพันรอบเสาและซุ้มประตูหิน สร้างบรรยากาศเหมือนโลกอื่น โทนสีเงียบสงบแต่เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง มีสีเขียว ดิน น้ำตาล และน้ำเงินอ่อนเป็นหลัก พร้อมแต้มสีแดงและส้มที่ดึงดูดสายตาไปยังใบหน้าที่แสดงอารมณ์และรายละเอียดดอกไม้

การจัดวางองค์ประกอบภาพอย่างสมดุลระหว่างร่างมนุษย์กับสิ่งแวดล้อมรอบตัว ชวนให้นึกถึงตำนานนาร์ซิสซัสที่หลงใหลในเงาสะท้อนของตนเอง การใช้แสงและเงาเพิ่มความลึกและความรู้สึกเศร้าโศก ราวกับว่าตัวละครติดอยู่ระหว่างความจริงกับภาพลวงตา อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมาลึกซึ้ง รู้สึกได้ทั้งความงามและความเศร้า นี่คือช่วงเวลาส่วนตัวที่ถูกแช่แข็งในกาลเวลา ในบริบททางประวัติศาสตร์ ผลงานนี้สะท้อนความสนใจของลัทธิสัญลักษณ์ต่อเทพนิยาย ความฝัน และโลกภายใน ทำให้เป็นมากกว่าภาพที่งดงาม แต่ยังเป็นเรื่องราวเชิงครุ่นคิดเกี่ยวกับอัตลักษณ์และความรักตนเอง