Ένα ήρεμο τοπίο καλυμμένο με ομίχλη απλώνεται σε αυτόν τον καμβά, όπου ένας χωμάτινος δρόμος στρίβει απαλά μέσα από ένα καταπράσινο λιβάδι που περιβάλλεται από ψηλά δέντρα. Στα αριστερά, μια σειρά από λεπτά, κομψά δέντρα κλίνουν χαριτωμένα, με τα αραιά φύλλα τους να διακοσμούν τον ουρανό, ενώ στα δεξιά τα πυκνά και πλούσια φύλλα των ώριμων δέντρων σχηματίζουν έναν συμπαγή πράσινο τοίχο. Η ομίχλη διαχέει το φως, μαλακώνοντας τη σκηνή σε μια σιωπηλή παλέτα πράσινων και γκρι αποχρώσεων. Δύο μικρές ανθρώπινες φιγούρες, σχεδόν σιλουέτες, στέκονται στον μακρινό δρόμο, προσκαλώντας σε μια ήσυχη στοχαστική διάθεση για τη μοναξιά και την αγκαλιά της φύσης. Η προσεκτική πινελιά αποτυπώνει τόσο την υφή του χόρτου όσο και την αινιγματική ποιότητα της ομίχλης, δημιουργώντας μια ονειρική, ήρεμη και ελαφρώς μυστηριώδη ατμόσφαιρα.

Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί επιδέξια την γραμμική και την ατμοσφαιρική προοπτική, οδηγώντας το βλέμμα προς το ομιχλώδες σημείο όπου η γη και ο ουρανός συγχωνεύονται ανεπαίσθητα. Η αντίθεση ανάμεσα στα λεπτά δέντρα από τη μία πλευρά και τη πυκνή, σκιασμένη μάζα από την άλλη υπογραμμίζει την ποικιλία και την ισορροπία της φύσης. Η επιλογή ψυχρής, ήρεμης χρωματικής παλέτας ενισχύει την πρωινή δροσιά και την ηρεμία, προκαλώντας μια στοχαστική διάθεση. Ζωγραφισμένο το 1917, μέσα σε μια ταραχώδη εποχή, το έργο φαίνεται να προσφέρει μια διαλογιστική φυγή προς την ήσυχη ομορφιά της γαλλικής εξοχής, μεταδίδοντας αίσθηση διαχρονικότητας και γαλήνης μέσα από τις ιστορικές αναταραχές.