Η σκηνή ξεδιπλώνεται με μια απαλή ησυχία, μια γαλήνια στιγμή που αποτυπώνεται στην άκρη ενός αστραφτερού κόλπου. Ο ουρανός είναι ένας απέραντος καμβάς απαλών διαβαθμίσεων, μια τρυφερή αγκαλιά από κρέμες και χρυσάφι, που υπαινίσσεται είτε το πρώτο φως της αυγής είτε την τελευταία πνοή της ημέρας. Μια μεγαλοπρεπής σιλουέτα ενός τζαμιού, με τους πανύψηλους μιναρέδες του, υψώνεται από την ομιχλώδη απόσταση, μια απόδειξη της ανθρώπινης τέχνης και πίστης.

Παρακάτω, το νερό είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά τις ζεστές αποχρώσεις του ουρανού και την μακρινή πόλη, ένα μέρος σιωπηλής περισυλλογής. Ένα μικρό σκάφος, γεμάτο φιγούρες, παρασύρεται νωχελικά, φαινομενικά είναι το μόνο σημάδι ζωής εκτός από ένα πλοίο στην απόσταση, υπονοώντας έναν κόσμο εμπορίου και σύνδεσης πέρα από το γαλήνιο λιμάνι. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά την ατμοσφαιρική προοπτική, θολώνοντας το φόντο για να ενισχύσει το βάθος και να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα τόσο από απόσταση όσο και από οικειότητα. Οι πινελιές είναι λεπτές και ρευστές, δίνοντας σε ολόκληρη τη σκηνή μια αίσθηση ονειρικής ποιότητας, προσκαλώντας τον θεατή να χαθεί στην ομορφιά της στιγμής.