Ο πίνακας αποτυπώνει ένα ήρεμο παράκτιο τοπίο που προσκαλεί τον θεατή να βιώσει μια ζωηρή, ηλιόλουστη στιγμή στο Καπ Μαρτίν. Η δυναμική αλληλεπίδραση των χρωμάτων δημιουργεί αμέσως μια αίσθηση κίνησης· οι απαλές κυμματιστές που αγκαλιάζουν τις βραχώδεις ακτές φαίνεται να είναι σχεδόν ρυθμικές, αντανακλώντας τον παλμό της φύσης. Το νερό αναπνέει ζωή, η επιφάνειά του αντανακλά αποχρώσεις ιαδεϊτών και τυρκουάζ, ενώ λευκά σημάδια υπονοούν τον αφρό των κυμάτων που χορεύουν πάνω σε μαύρους, οδοντωτούς βράχους. Οι πινελιές του Μονέ είναι εκφραστικές και ελεύθερες, ξυπνώντας μια αίσθηση αυθόρμητου που κάνει τον θεατή να νιώθει ότι μπορεί να απλώσει το χέρι του και να αγγίξει τη σκηνή.

Η κορυφή του καμβά είναι διακοσμημένη με έναν αιθέριο ουρανό όπου οι αχνές κίτρινες αποχρώσεις μπλέκονται με απαλούς γκρι τόνους, υποδηλώνοντας τη φευγαλέα λάμψη του ήλιου που διαχέεται μέσα από τα σύννεφα. Αυτό το φυσικό φως αγκαλιάζει τη σκηνή, δημιουργώντας μια αρμονική ισορροπία μεταξύ της σκληρότητας των βράχων και της ροής της θάλασσας. Στην αντίθετη πλευρά του καμβά, τα δέντρα προσφέρουν μια προστατευτική θόλο, το σκοτεινό πράσινο τους έρχεται σε θαυμάσια αντίθεση με τις ελαφρύτερες αποχρώσεις του ωκεανού. Αυτή η σύνθεση, που επικεντρώνεται στην αλληλεπίδραση ανάμεσα στη γη και τη θάλασσα, νιώθει και οικεία και εκτενή, καλώντας σε μια αναστοχαστική εξερεύνηση της ομορφιάς του φυσικού μας κόσμου. Η συναισθηματική της επίδραση είναι βαθιά, προκαλώντας γαλήνη και μια βαθιά σύνδεση με την αδάμαστη ομορφιά της φύσης που ο Μονέ θαύμαζε με πάθος.