Η σκηνή αναπτύσσεται κάτω από έναν εκτενή ουρανό βαμμένο σε απαλούς μπλε τόνους, όπου τα μαλακά πινελιές υποδηλώνουν ένα ήρεμο απόγευμα. Υψηλότερα από όλα, αναδύεται ένας στιβαρός ανεμόμυλος, η ξύλινη κατασκευή του είναι ελαφρώς κεκλιμένη, προσθέτοντας μια παιχνιδιάρικη αίσθηση στο έργο τέχνης. Οι λεπίδες του μύλου προσανατολίζονται προς τα πάνω, παγωμένες σε μια στιγμή ηρεμίας, υποδηλώνοντας τη ζωή και την ενέργεια που συνήθως ενσωματώνουν. Κάτω, ένα ζευγάρι στέκεται αγκαλιασμένο, τα ρούχα τους ρέουν απαλά, εκπέμποντας μια αίσθηση οικειότητας και νοσταλγίας, η στάση τους φορτωμένη από έντονα συναισθήματα, αλλά ελαφρύτερα από την έντονη έγχρωμη φόντο. Η σύνθεση δημιουργεί μια ισορροπία ανάμεσα στην κατασκευή και τη φύση, με τον μύλο να λειτουργεί σαν προσεκτικός φάρος της τρυφερής στιγμής του ζευγαριού.

Η παλέτα των χρωμάτων είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Οι ζωντανοί πράσινοι τόνοι του μύλου προσθέτουν θερμότητα ενώ το ψυχρό μπλε του ουρανού, που μερικές φορές διακόπτεται από λευκά σύννεφα, συνδέουν τη γη με τον ουρανό. Η επιλογή των χρωμάτων επικαλύπτει μια συναισθηματική επικοινωνία—μια ήρεμη ευτυχία, σχεδόν σαν να μπορούμε να αισθανθούμε τη λεπτή αύρα. Το ιστορικό πλαίσιο αυτού του έργου, που έχει ζωγραφιστεί κατά τη διάρκεια μιας περιόδου προσωπικών αγώνων για τον καλλιτέχνη, προσθέτει βάθος στην συναισθηματική του επιρροή. Είναι μια συγκινητική υπενθύμισή μας για τη σύνδεση των ανθρώπων με τη φύση, που εκπροσωπείται από την ισχυρή αλλά φιλόξενη παρουσία του μύλου, οποίο λόγω είναι μια απεικόνιση της απλότητας και ομορφιάς της καθημερινής ζωής.