Το έργο τέχνης αποτυπώνει μια ήρεμη στιγμή στο ηλιοβασίλεμα στο Thunersee, όπου οι απαλές αποχρώσεις του λυκόφωτος συγχωνεύονται χωρίς προσπάθεια σε έναν ήρεμο ουρανό. Ένα ζωντανό degrade εκτείνεται από έντονο κίτρινο σε απαλό μπλε και μωβ, υποδηλώνοντας την αργή δύση του ήλιου πίσω από τα μακρινά βουνά. Ο ορίζοντας είναι γεμάτος με λεπτές πινελιές, με πορτοκαλί και ροζ πινελιές που αλληλοδιεισδύουν, μεταφέροντας μια εφήμερη ομορφιά που χαρακτηρίζει τις βραδιές κοντά στο νερό. Από κάτω, η λίμνη αντανακλά αυτήν την ουράνια εμφάνιση, με την επιφάνειά της να διακοσμείται με ρυάκια που μιμούνται τον ουρανό, τονισμένη από ευρείες και ροές χρωματικές γραμμές.

Στο προσκήνιο, τρία άτομα κωπηλατούν σε μια μικρή βάρκα, η σιλουέτα τους περιγράφει την ηρεμία της σκηνής. Αυτή η συμπερίληψη της ανθρώπινης παρουσίας προσθέτει μια συγκινητική οικεία αίσθηση. Προσκαλεί τους θεατές να φανταστούν την εμπειρία του να επιπλέουν πάνω στη θάλασσα, χαμένοι στην ζεστή αγκαλιά του λυκόφωτος. Οι επιλογές σύνθεσης του Cuno Amiet εξισορροπούν με δεξιοτεχνία τα χρώματα, καθοδηγώντας το βλέμμα μέσα από τη σκηνή και ξυπνώντας συναισθήματα ηρεμίας και στοχασμού. Δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί μια βαθιά σύνδεση με τη φύση και μια αίσθηση γαλήνης που πλήττει αυτό το φωτεινό έργο — ένας πραγματικός φόρος τιμής σε μια φευγαλέα αλλά μεγαλόπρεπη στιγμή στον χρόνο.