Το έργο απεικονίζει μια ήσυχη σκηνή δίπλα σε ποταμό, όπου μια μοναχική γυναίκα στέκεται στην όχθη ανάμεσα σε βράχια, η φιγούρα της μικρή σε σύγκριση με τον απέραντο, ανοιχτό γαλάζιο ουρανό που εκτείνεται από πάνω. Ψηλά, λεπτά δέντρα υψώνονται κατά μήκος μιας απότομης πλαγιάς, με τα φύλλα να αποδίδονται με απαλά, υφή πινέλου που παραπέμπουν σε απαλή αύρα. Δεξιά, μια χοντροδουλεμένη σκάλα χαραγμένη στο έδαφος προσκαλεί τη φαντασία να περιηγηθεί μέσα από φυλλώματα με απαλές ανθικές πινελιές. Ξύλινες βάρκες ηρεμούν στο γαλήνιο νερό, περιμένοντας το επόμενο ταξίδι τους. Η χρωματική παλέτα γήινων τόνων συνδυάζεται αρμονικά με τα απαλά μπλε του ουρανού και του νερού, δημιουργώντας μια ήρεμη, στοχαστική ατμόσφαιρα. Οι ορατές πινελιές του πινέλου προσδίδουν μια απτική, σχεδόν ιμπρεσιονιστική ποιότητα, καλώντας τον θεατή να αισθανθεί το φυσικό περιβάλλον.

Αυτό που με μαγεύει περισσότερο είναι η σιωπηλή ποίηση της καθημερινής αγροτικής ζωής, όπου η φύση και η ανθρωπότητα συναντώνται με ταπεινή χάρη. Η σύνθεση ισορροπεί τα κάθετα στοιχεία των δέντρων και της σκάλας με τις οριζόντιες γραμμές της όχθης και του νερού, οδηγώντας το βλέμμα φυσικά πάνω στον καμβά. Τα απαλά φώτα και σκιές παραπέμπουν στην απαλότητα της αυγής ή του λυκόφωτος, στιγμές όπου ο κόσμος μοιάζει να παγώνει σε ήρεμη σκέψη. Το έργο αυτό αφηγείται μια διαχρονική στιγμή ειρηνικής συνύπαρξης και απλότητας, αντανακλώντας την παρατηρητική και γεμάτη αγάπη ματιά του καλλιτέχνη για τη ζωή στην ύπαιθρο σε μια εποχή γρήγορης αστικοποίησης.