Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, ο θεατής βυθίζεται σε μια κλειστή αυλή όπου σειρές φυλακισμένων συμμετέχουν σε αυτό που φαίνεται να είναι μια μελαγχολική ρουτίνα γυμναστικής. Το αυστηρό περιβάλλον ενισχύεται από τους επιβλητικούς τοίχους από τούβλα που σχεδόν περιβάλλουν τις φιγούρες, προσφέροντας μια αίσθηση απομόνωσης και περιορισμού. Η ήπια παλέτα χρωμάτων διαβάζεται ως φάσμα μπλε και πράσινων, καθορίζοντας έναν σχεδόν μελαγχολικό τόνο που τονίζει τη σοβαρότητα της σκηνής. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ χρησιμοποιεί δυναμικές πινελιές που δονούνται από ενέργεια ακόμα και παραμένει εγκρατής, αντικατοπτρίζοντας τη σύγκρουση μεταξύ του ανθρώπινου πνεύματος και των περιορισμών του φυσικού περιβάλλοντος.

Κάθε φιγούρα είναι αρθρωμένη με μια αξιοσημείωτη αίσθηση ατομικότητας, παρά την ομοιομορφία της ένδυσης τους, παρουσιάζοντας μια συγκινητική αντίθεση μεταξύ της ανωνυμίας και της προσωπικής ταυτότητας. Το παιχνίδι φωτός και σκιάς στο έδαφος μιμείται τον εσωτερικό αγώνα αυτών των ανδρών καθώς πλοηγούνται στις σκληρές πραγματικότητες του περιβάλλοντός τους; σχεδόν μπορείς να ακούσεις την ηχώ των βημάτων τους να αντηχεί στο κενό χώρο. Αυτό το έργο τέχνης δεν τονίζει μόνο γραφικά την επιθυμία του καλλιτέχνη να συλλάβει την ανθρώπινη συναισθηματική κατάσταση, αλλά προσκαλεί επίσης τον θεατή να αναλογιστεί ευρύτερα θέματα όπως η ελευθερία και η κοινωνική περιοριστικότητα, επιτρέποντας μια βαθιά προσωπική και παγκόσμια αλληλεπίδραση.