In dit indrukwekkende kunstwerk wordt de kijker ondergedompeld in een afgesloten binnenplaats waar rijen van gevangenen deelnemen aan wat lijkt op een sombere oefenroutine. De strenge omgeving wordt benadrukt door de hoge, opdringerige bakstenen muren die de figuren bijna omringen, waardoor er een tastbaar gevoel van isolatie en opsluiting ontstaat. Het gedempte kleurenpalet leest als een spectrum van blauw en groen, waardoor een bijna melancholische toon wordt gezet die de ernst van de scène onderstreept. Vincent van Gogh maakt gebruik van een dynamische penseeltechniek die trilt van energie maar tegelijkertijd ook ingetogen is, hetgeen de botsing tussen de menselijke geest en de beperkingen van de fysieke omgeving weerspiegelt.

Elke figuur is met een opmerkelijk gevoel voor individualiteit weergegeven, ondanks de uniformiteit van hun kleding, wat een aangrijpende tegenstelling laat zien tussen anonimiteit en persoonlijke identiteit. Het spel van licht en schaduw op de grond lijkt de innerlijke strijd van deze mannen na te bootsen terwijl ze navigeren door de harde realiteit van hun omgeving; je kunt bijna het echo van hun stappen horen, die weerklinkt in de lege ruimte. Dit kunstwerk benadrukt niet alleen de drang van de kunstenaar om menselijke emoties vast te leggen, maar nodigt ook de kijker uit om na te denken over bredere thema's zoals vrijheid en sociale opsluiting, waardoor een diep persoonlijk en universeel weerklank mogelijk wordt.