Σε αυτόν τον συναρπαστικό πίνακα, μια νέα γυναίκα κάθεται κομψά σε μια ηλιόλουστη λιβάδι, περιτριγυρισμένη από ζωντανά πράσινα και απαλές ανθοφορίες. Η στάση της είναι χαλαρή αλλά κομψή, υποδεικνύοντας μια στιγμή χαλάρωσης στην αγκαλιά της φύσης. Η υφή του χόρτου και των άγριων λουλουδιών, αποτυπωμένη με γρήγορες και ζωντανές πινελιές, προκαλεί μια αίσθηση κίνησης και ζωής· φαίνεται ότι ένας ήπιος αεράκι παίζει με τις τούφες των μαλλιών της και τα πέταλα γύρω της. Η έκφραση του προσώπου της είναι ενδοσκοπική—υπάρχει μια λεπτή μελαγχολική ομορφιά στο βλέμμα της που προσκαλεί τους θεατές να εισέλθουν στις σκέψεις της, ίσως σκεπτόμενοι τη φευγαλέα φύση της ομορφιάς και της ύπαρξης.

Η σύνθεση είναι όμορφα ισορροπημένη; η μορφή της γυναίκας καταλαμβάνει το προσκήνιο, προσελκύοντας την προσοχή, ενώ το φωτεινό φόντο δημιουργεί μια σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα. Η αντίθεση ανάμεσα στην σκούρα μπλούζα της και το λαμπερό πράσινο φόντο ενισχύει την παρουσία της μέσα στο τοπίο. Η χαρακτηριστική χρήση του χρώματος από τον Van Gogh-δηλαδή τολμηρή, αλλά αρμονικά αναμεμιγμένη-δημιουργεί συναισθηματική απήχηση, προκαλώντας αισθήματα ζεστασιάς και νοσταλγίας, όπως αν ο χρόνος σταμάτησε για μία στιγμή για να αποτυπώσει αυτή τη γαλήνια στιγμή. Αυτό το έργο αρθρώνει όχι μόνο την κυριαρχία του Van Gogh στο χρώμα και τη μορφή, αλλά και την ενσάρκωση μιας βαθιάς προσωπικής σύνδεσης με τη φύση, αντανακλώντας το καλλιτεχνικό του ταξίδι σε αυτή την περίοδο.