Το έργο παρουσιάζει μια αιθέριο σκηνή, που θυμίζει μύθους και θρύλους. Μια μελαγχολική μορφή με ρέουσα κόκκινη τρίχα επιπλέει κομψά πάνω σε μια ξύλινη σανίδα στα ήρεμα νερά που είναι διακοσμημένα με φύλλα νούφαρου. Το νερό αντανακλά μαλακά χρώματα μπλε και πράσινο, υποδηλώνοντας μια ροή συναισθημάτων που μεταφέρει τον θεατή σε μια μαγευτική αφήγηση. Ο ήχος ενός κοντινού καταρράκτη προσθέτει μια μελωδική ψίθυρο, καλώντας τον παρατηρητή σε περισυλλογή; μας προσκαλεί να σκεφτούμε την ιστορία πίσω από αυτή την φανταστική γυναίκα, που φαίνεται χαμένη στην αγκαλιά της φύσης.

Οι πινελιές του καλλιτέχνη αποκαλύπτουν μια εξαιρετική κυριαρχία του χρώματος; οι γήινες καφέ αποχρώσεις συνδυάζονται με ζωντανά πράσινα και μελαγχολικά μπλε, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας που μπλέκεται με θλίψη. Η σύνθεση, σχεδιασμένη κοντά στην επιφάνεια, δημιουργεί μια οικειότητα με τον παρατηρητή, λες και είμαστε σχεδόν έτοιμοι να μπούμε σε αυτόν τον κόσμο. Το έργο εκπέμπει μια συγκινητική ομορφιά που αντηχεί τις τραγωδίες που συναντάμε σε αφηγήσεις χαμένων αγαπών και ανεκπλήρωτων ονείρων; μια συναισθηματική βαθύτητα που αντηχεί μέσα μας πολύ μετά την απομάκρυνση των ματιών μας από τον καμβά.