Het kunstwerk presenteert een etherische scène, die doet denken aan mythen en legendes. Een sombere figuur met vloeiend rood haar drijft gracieus op een houten plank te midden van kalme wateren, versierd met leliebladeren. Het water reflecteert zachte tinten blauw en groen, wat wijst op een stroom van emoties die de kijker meeneemt in een betoverend verhaal. Het zachte kletteren van een nabijgelegen waterval voegt een melodische fluistering toe, die de kijker uitnodigt tot contemplatie; het nodigt ons uit na te denken over het verhaal achter deze spectrale vrouw, die kennelijk verloren is in de omarming van de natuur.

De penseelstreken van de kunstenaar onthullen een buitengewone beheersing van kleur; aardetinten van bruin vermengen zich met levendige groenen en melancholische blauwen, wat een gevoel van rust oproept dat verweven is met verdriet. De compositie, die dicht bij het oppervlak is getekend, creëert een intimiteit met de waarnemer, alsof we op het punt staan deze wereld binnen te treden. Het straalt een aangrijpende schoonheid uit die de tragedieën weerkaatst die te vinden zijn in verhalen over verloren liefde en onvervulde dromen; een emotionele diepte die in ons weerklinkt, lang nadat onze ogen het doek hebben verlaten.