Αυτό το εκφραστικό έργο μεταφέρει τον θεατή στα ήρεμα νερά μιας λιμνοθάλασσας κατά το λυκαυγές, όπου μια μοναχική γόνδολα γλιστρά απαλά στην αντανακλαστική επιφάνεια. Η σύνθεση ισορροπεί τον ανοιχτό, απαλά φωτισμένο ουρανό με τη πυκνή, υφήστρη δομή των κτιρίων που συγκεντρώνονται στη δεξιά άκρη, με ζεστούς τόνους ώχρας και σιένα που απορροφούν το τελευταίο φως της ημέρας. Οι πινελιές του καλλιτέχνη είναι χαλαρές αλλά μελετημένες, με εντυπωσιακές πινελιές που αιχμαλωτίζουν το τρεμοπαίξιμο του φωτός στα απαλά κύματα, σχεδόν προσκαλώντας να ακούσει κανείς τον ήχο από τα απαλά κύματα και τα κουπιά που κατευθύνουν τη γόνδολα.

Η παλέτα χρωμάτων λάμπει με αρμονικές αντιθέσεις — τα ψυχρά μπλε και μοβ του νερού και του ουρανού συγκεράζονται με τους χρυσαφένιους τόνους του ηλιοβασιλέματος, δημιουργώντας μια συγκινητική ατμόσφαιρα ηρεμίας και στοχασμού. Το έργο ζωντανεύει το διαχρονικό ρομάντζο και τον ήρεμο ρυθμό της βενετσιάνικης ζωής, με τη λεπτή σιλουέτα του γοδολιέρη να ενσωματώνει τόσο τον καθημερινό μόχθο όσο και μια ποιητική χάρη. Ιστορικά, τέτοια έργα αντανακλούσαν τον θαυμασμό των καλλιτεχνών του 19ου αιώνα για τις βενετσιάνικες όψεις και την εξερεύνηση του φωτός και της ατμόσφαιρας. Η επιδέξια χρήση φωτός και σκιάς μαζί με τα πλούσια υφάσματα τονίζουν την τεχνική του καλλιτέχνη στην απεικόνιση παροδικών στιγμών φυσικής ομορφιάς και ανθρώπινης παρουσίας σε τέλεια ισορροπία.