To sugestywne dzieło przenosi widza na spokojne wody laguny o zmierzchu, gdzie samotna gondola powoli sunie po odbijającej powierzchni. Kompozycja balansuje między rozległym, delikatnie oświetlonym niebem a gęstą, fakturowaną strukturą budynków zgromadzonych po prawej stronie; ich ciepłe odcienie ochry i sieny pochłaniają ostatnie promienie dnia. Pociągnięcia pędzla są luźne, lecz przemyślane, z impresjonistycznymi akcentami, które uchwycają migotanie światła na delikatnych falach, niemal zapraszając do usłyszenia cichego plusku i ruchów wioseł prowadzących gondolę.

Paleta barw lśni harmonijnymi kontrastami — chłodne błękity i fiolety wody i nieba łączą się ze złotawymi tonami zachodu słońca, tworząc emocjonalną atmosferę spokoju i zadumy. Obraz wyraźnie oddaje ponadczasowy romans i spokojny rytm życia weneckiego, a smukła sylwetka gondoliera uosabia codzienny wysiłek oraz poetycką grację. Historycznie prace takie odzwierciedlały fascynację artystów XIX wieku widokami Wenecji, eksplorujących światło i atmosferę. Zręczne użycie światła i cienia oraz bogate tekstury podkreślają mistrzostwo artysty w uchwyceniu ulotnych momentów naturalnego piękna i obecności człowieka w idealnej równowadze.