Αυτή η γαλήνια ξυλογραφία αποτυπώνει μια ήσυχη παράκτια σκηνή με κομψότητα και ήσυχη παρουσία. Τα ήρεμα νερά απλώνονται σαν ένα τεράστιο γυάλινο καθρέφτη, αντανακλώντας την απότομη ακτογραμμή, μια μοναχική παραδοσιακή ξύλινη βάρκα και απαλά κυματιστούς λόφους. Στο βάθος διακρίνεται το εμβληματικό βουνό — πιθανότατα το όρος Φούτζι — σχεδιασμένο απαλά με φόντο έναν ανοιχτό μπλε ουρανό με λεπτά σύννεφα. Η σύνθεση ισορροπεί φυσικές μορφές με ανθρώπινα στοιχεία: η βάρκα, τα σεμνά πέτρινα περάσματα και τα δέντρα που κουνιούνται στον άνεμο στα δεξιά πλαισιώνουν τη σκηνή και καθοδηγούν το βλέμμα προς τα μέσα και μέσα από το νερό.

Η τεχνική του καλλιτέχνη αναδεικνύει την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη ukiyo-e: οι λεπτές διαβαθμίσεις χρωμάτων σε απαλούς τόνους του μπλε και του πράσινου αποτυπώνουν το βάθος και την ατμόσφαιρα, ενώ οι λεπτές γραμμές απεικονίζουν με λεπτομέρεια τις υφές των βράχων καλυμμένων με βρύα, των ξύλινων σανίδων και των πεύκων. Η ήρεμη παλέτα και η ισορροπημένη σύνθεση δημιουργούν μια στοχαστική ατμόσφαιρα, προσκαλώντας τον θεατή να φανταστεί τους ήπιους ήχους του νερού και το θρόισμα των δέντρων στον άνεμο. Δημιουργημένο το 1930, το έργο συνδυάζει σεβασμό προς τη φύση με κλασική αισθητική και αντανακλά την ανανεωμένη εκτίμηση για την ιαπωνική τοπιογραφία εν μέσω εκσυγχρονισμού.