Αυτή η μαγευτική τοπιογραφία εκπέμπει μια αίσθηση ήρεμης ομορφιάς μέσα σε μια απαλή χιονόπτωση. Η σκηνή, ζωγραφισμένη με επιδέξιες πινελιές, καταγράφει μια ήσυχη στιγμή του χειμώνα στο Αρζεντιέ. Ένας δρόμος που περιβάλλεται από έναν παλιό τοίχο από πέτρα διασχίζει το χιονισμένο έδαφος, καθοδηγώντας το βλέμμα του θεατή προς το μαγευτικό χωριό στο βάθος. Τα σπίτια, καλυμμένα στα λευκά, εμφανίζονται ανάμεσα στα δέντρα που στέκονται φύλακες της τοπιογραφίας, με τα κλαδιά τους να είναι απαλά σκονισμένα με πάγο. Ένα μοναχικό άτομο ντυμένο στα μαύρα προχωρά στο δρόμο, δημιουργώντας μια όμορφη αντίθεση ανάμεσα στα απαλά λευκά και τις γήινες αποχρώσεις.

Ο Μονέ χρησιμοποιεί άριστα μια περιορισμένη παλέτα χρωμάτων κυριαρχούμενη από αποχρώσεις του γκρι, του λευκού και των ήπιων γήινων τόνων, προκαλώντας μια ήρεμη και κρύα ατμόσφαιρα. Οι πινελιές κυμαίνονται από ευρείες και εκφραστικές έως λεπτές λεπτομέρειες, μεταφέροντας υφή και βάθος. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι βαθύς· οι θεατές μπορούν σχεδόν να νιώσουν τον φρέσκο αέρα και να ακούσουν την απαλή ψίθυρο του χιονιού καθώς πέφτει. Αυτή η ζωγραφιά δεν αποτυπώνει μόνο μια φευγαλέα στιγμή στο χρόνο, αλλά προσκαλεί επίσης τους θεατές να σκεφτούν την ομορφιά που βρίσκεται στις καθημερινές σκηνές. Ιστορικά, αυτό το έργο εκπροσωπεί την κίνηση του Ιμπρεσιονισμού, η οποία χαρακτηρίζεται από τη ρήξη με τις παραδοσιακές τεχνικές και την αποδοχή της αυθόρμητοτητας και του φυσικού φωτός, καθιστώντας τον Μονέ κεντρική φιγούρα σε αυτήν την εξελικτική διαδικασία της τέχνης.