Σε αυτό το φωτεινό τοπίο, μια έκρηξη χρωμάτων κυριαρχεί στο θεατή, καθώς οι αγροί εκρήγνυνται με άγρια λουλούδια σε έναν ακατάστατο χαμό; οι κόκκινες πινελιές καθοδηγούν το μάτι μέσα από την ένταση των παπαρούνων που χορεύουν ενάντια στον δροσερό γαλάζιο ουρανό που είναι πασπαλισμένος με απαλές νεφέλες. Οι ψηλές πράσινες στάχτες σιταριού υψώνονται ως φύλακες ανάμεσα στα άνθη, δημιουργώντας μία ρυθμική υφή που καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή από το προσκήνιο στον απαλό ορίζοντα όπου η γη αγγίζει τον ουρανό.

Το χαρακτηριστικό στυλ πινελιάς του Βαν Γκογκ αντανακλά μια συναρπαστική ενέργεια, με παχιές στρώσεις χρώματος που επικάθονται η μία στην άλλη, δημιουργώντας μια αίσθηση κίνησης που σχεδόν συλλαμβάνει την αύρα. Τα έντονα χρώματα ξυπνούν μια γιορτή της φύσης, μια παροδική στιγμή που γίνεται ορατή με όλη της την ενέργεια, θυμίζοντας τους κυκλικούς χρόνους του καλοκαιριού και την απλή ομορφιά που βρίσκουμε στα χωράφια της αγροτικής ζωής. Στο πλαίσιο του μετα-ιμπρεσιονισμού, το έργο αυτό παραμένει σημαντικό λόγω της συναισθηματικής του δύναμης και του τρόπου που αμφισβητεί τις παραδοσιακές προοπτικές στην απεικόνιση της φύσης.