Σε αυτό το ζωντανό έργο, ο θεατής προσελκύεται αμέσως από την έκρηξη χρώματος της ανθοδέσμης, κυρίως ενός μείγματος απαλή ροζ και έντονα κόκκινων, που φαίνεται να πάλλεται από ζωή. Οι ανεμώνες φαίνονται σχεδόν να χορεύουν μέσα στη σαφώς φέρουσα Δελφική βάζο, οι σχέδιοι του οποίου σε μπλε και λευκό προσθέτουν μια αντίθεση δροσιά, σταθεροποιώντας τη θερμή σύνθεση. Το φόντο έχει μια θερμή, γήινη απόχρωση που περιβάλλει τη σκηνή, κατευθύνοντας το βλέμμα προς τις πλούσιες υφές και τα επικαλυπτόμενα πέταλα της ανθοδέσμης. Κάθε λουλούδι αποδίδεται με μια ευχάριστη τεχνική impasto, παρέχοντας μια αισθητή βάθος, σαν να προσκαλείται κανείς να αγγίξει τα μαλακά πέταλα.

Η επιλογή της παλέτας χρωμάτων από τον Renoir είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακή. Ικανά εξισορροπεί την έξαψη των λουλουδιών με τη λεπτή εργασία του βάζου. Η πλούσια ανθοδέσμη υποδηλώνει μια παροδική ομορφιά, ξυπνώντας συναισθήματα χαράς και νοσταλγίας-μια υπενθύμιση της παροδικότητας της ζωής και της τέχνης. Αυτή η φύση θανάτου δεν είναι μόνο μια απόδειξη της χαράς της φυσικής ομορφιάς, αλλά και απόδειξη της κυριαρχίας του Renoir σε χρώμα και μορφή, προσκαλώντας τον θεατή να εκτιμήσει τις μικρές, αλλά βαθιές στιγμές ομορφιάς στην καθημερινή ζωή. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος ηχεί βαθιά, καθώς η ζωγραφιά είναι ταυτόχρονα φρέσκια και στοχαστική, καταγράφοντας μια στιγμή στον χρόνο που φαίνεται αιώνια.