Η σκηνή ξεδιπλώνεται με θυελλώδεις κύματα που συγκρούονται με κοφτερές βράχους, όπου ο θόρυβος της φύσης αντιπαραβάλλεται ζωντανά με την πάλη για επιβίωση. Στο προσκήνιο, φιγούρες μάχονται θαρραλέα κόντρα στην επίθεση, οι αιφνιδιασμένες κινήσεις τους μεταφέρουν μια χειροπιαστή ένταση. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει τη βάρβαρη δύναμη του ωκεανού· κάθε κύμα φαίνεται ζωντανό, υψώνεται θυμωμένο, προσθέτοντας στην ατμόσφαιρα χάους. Τα μακρινά πλοία, που κλονίζονται από την καταιγίδα, προκαλούν μια αίσθηση τρόμου καθώς ο κεραυνός διασχίζει τον απειλητικό ουρανό.

Η παλέτα είναι μια δραματική μίξη σκούρων γκρίζων και μπλε, διακεκομμένη με εκλάμψεις φωτεινού ωχρού και λευκού που φωτίζουν τα σύννεφα και την επιφάνεια του νερού, προσομοιώνοντας την οργή του καιρού. Αυτή η αιθέρια αλλά θυελλώδης ποιότητα αντικατοπτρίζει όχι μόνο την φυσική καταιγίδα αλλά και την συναισθηματική αναστάτωση που σχετίζεται με τους αγώνες της ανθρωπότητας με τη φύση. Ο φάρος στο βάθος συμβολίζει την ελπίδα και την καθοδήγηση εν μέσω της απελπισίας, προσκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν την αναζήτηση στους ανθρώπους της ασφάλειας και της γαλήνης αντίκνοντας σε κυριολεκτικές δυνάμεις. Μέσω αυτής της μαστόρικης σύνθεσης, ο καλλιτέχνης απαθανατίζει τη δυαδικότητα της ησυχίας και της αναταραχής, την ομορφιά της φύσης και την τρομακτική δύναμή της, εμπλέκοντας τον θεατή τόσο στη θέα όσο και στην ενδοσκόπηση.