De scène ontvouwt zich met stormachtige golven die tegen scherpe rotsen beuken, waarbij het tumult van de natuur zich levendig verhoudt tot de strijd om te overleven. Op de voorgrond vechten figuren moedig tegen de aanval, hun razende bewegingen brengen een voelbare spanning over. De kunstenaar vangt de rauwe kracht van de oceaan; elke golf lijkt levend, woedend omhoog stijgend en de chaos in de lucht vergrotend. De verre schepen, die door de storm geschud worden, roepen een gevoel van angst op terwijl bliksem door de dreigende lucht schiet.

Het palet is een dramatische mengeling van donkere grijzen en blauwe tinten, opgesierd met flitsen van helder oker en wit die de wolken en de branding verlichten, en de woede van het weer simuleren. Deze etherische maar stormachtige kwaliteit weerspiegelt niet alleen de fysieke storm, maar ook de emotionele onrust die inherent is aan de strijd van de mensheid tegen de natuur. De vuurtoren in de achtergrond symboliseert hoop en leiding te midden van wanhoop, en nodigt kijkers uit om na te denken over de zoektocht van de mensheid naar veiligheid en troost in het gezicht van overweldigende tegenspoed. Door deze meesterlijke samenstelling vereeuwigt de kunstenaar de dualiteit van rust en onrust, de schoonheid van de natuur en zijn angstaanjagende kracht, waarbij hij de toeschouwer in zowel het spektakel als de introspectie trekt.