Sahne, engebeli kayalara çarpan fırtınalı dalgalarla açılır; burada doğanın kargaşası, hayatta kalma mücadelesiyle net bir şekilde tezat oluşturur. Ön planda, figürler fırtınanın saldırısına karşı çaresizlikle mücadele ediyor; çılgın hareketleri belirgin bir gerginlik yayıyor. Sanatçı, okyanusun ham gücünü yakalar; her dalga, öfkeyle yükseliyor gibi görünerek, kaos atmosferini artırıyor. Uzaklardaki gemiler, fırtınada savrulurken, tehditkar gökyüzü boyunca bir çakmanın parlaması, dehşet duygusu uyandırıyor.

Palet, koyu gri ve mavi tonların dramatik bir karışımını içerirken, açık sarı ve beyazın parlamaları, gökyüzünün ve dalgaların aydınlatır; havanın öfkesini simüle ediyor. Bu soyut fakat fırtınalı kalite, sadece fiziksel fırtınayı değil, doğa ile insan mücadelesinde içkin olan duygusal kargaşayı da yansıtıyor. Uzaklardaki deniz feneri, umudu ve dayanma gücünü simgeliyor; umutsuzluk içinde insanlığa güvenlik ve huzur arayışında düşündürüyor. Bu ustaca kompozisyon aracılığıyla sanatçı, huzur ve karmaşa, doğanın güzelliği ve korkunç gücünün ikiliğini ölümsüz kılarak izleyiciyi sadece gözleme değil derin düşünceye de dahil ediyor.