Η σκηνή ξετυλίγεται με μια απαλή γαλήνη, αποτυπώνοντας μια στιγμή της καθημερινής ζωής λούζοντας σε απαλό φως. Μια γυναίκα κάθεται ήσυχα σε έναν κήπο, το σώμα της περιγράφεται στο καταπράσινο πράσινο. Το βλέμμα της κατευθύνεται σε κάτι πέρα από το πλαίσιο, δημιουργώντας μια αίσθηση σιωπηλής περισυλλογής. Η χρήση από τον καλλιτέχνη σύντομων, σπασμένων πινελιών, χαρακτηριστικών του ιμπρεσιονισμού, δίνει μια υφή στην σκηνή, κάνοντας το φως να χορεύει στις επιφάνειες.

Η σύνθεση είναι προσεκτικά ισορροπημένη, με τη φιγούρα της γυναίκας να χρησιμεύει ως το κύριο σημείο εστίασης. Το μονοπάτι και τα άλλα σχήματα στο παρασκήνιο προσφέρουν βάθος και μια αίσθηση αφήγησης. Η χρωματική παλέτα κυριαρχείται από πράσινα, μπλε και γήινους τόνους, μεταφέροντας μια αίσθηση γαλήνης και του φυσικού κόσμου. Το φως φαίνεται να φιλτράρεται μέσα από το φύλλωμα, δημιουργώντας σκιές και μια αίσθηση ζεστασιάς. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι γαλήνιο, μια στιγμή παγωμένη στον χρόνο, που μας προσκαλεί να μοιραστούμε την ήρεμη ομορφιά της σκηνής.