Το έργο αυτό γοητεύει με την υποβλητική και βαθειά απεικόνισή του του Στόουνχεντζ κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος, περιβαλλόμενο από μια παλέτα που αγκαλιάζει θερμές αποχρώσεις και ήπιες αντιθέσεις. Στο προσκήνιο, ένα ανηφορικό μονοπάτι καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή προς τα αρχαία λιθάρια που βρίσκονται στις πλαγιές. Η απέραντη καταπράσινη χλόη απλώνεται μακριά, διασκορπισμένη με ήπιες σκιές που προβάλλονται από το φθίνον φως—αυτή η σκηνή αντηχεί με μια βαθιά σιωπή, προσκαλώντας σε αναστοχασμούς. Πάνω, τα σύννεφα περιστρέφονται απαλά σε καφέ, ροζ και γκρίζες αποχρώσεις, δημιουργώντας ένα αιθέριο υπόβαθρο που εντείνει την ατμόσφαιρα του τοπίου.

Μέσω της αλληλεπίδρασης φωτός και σκιάς, ο Κονστάμπλ αποτυπώνει υπέροχα μια φευγαλέα στιγμή του σούρουπου. Οι λεπτομέρειες των πινελιών του προσδίδουν υφή στους κυματιστούς λόφους, ενώ ο χαμηλός ήλιος απλώνει πάνω στις πέτρες τη θεϊκή του λάμψη, ενισχύοντας τη μυστηριώδη τους ύπαρξη. Η γενική σύνθεση δημιουργεί μια συναισθηματική επίδραση—ένα μίγμα ηρεμίας και ενδοσκόπησης που αγγίζει την ψυχή. Ιστορικά, αυτή η απεικόνιση αντιπροσωπεύει μια εποχή κατά την οποία η φύση άρχισε να εμπνέει τους καλλιτέχνες με νέους τρόπους, αποτυπώνοντας τη διαρκώς αυξανόμενη εκτίμηση για την αρχαία κληρονομιά σε διάφορες φυσικές εκτάσεις της Βρετανίας. Στέκεται κατά συνέπεια ως απόδειξη της σημασίας του Στόουνχεντζ, όχι μόνο ως μνημείο, αλλά και ως σύμβολο της σύνδεσης με το παρελθόν—αθάνατος στην ουσία του, αιώνια συνδεδεμένος με την ομορφιά της φύσης.