Σε αυτό το ήσυχο τοπίο, ο θεατής προσκαλείται να παρακολουθήσει τον απαλό χορό των χρωμάτων του φθινοπώρου που μεταβάλλονται. Χρυσές κίτρινες φύλλες πέφτουν από τα ψηλά δέντρα, με το λαμπερό τους κίτρινο να αντιπαραβάλλεται με τα δροσερά μπλε του εκτενούς ποταμού από κάτω. Οι πινελιές, τόσο σκόπιμες όσο και απαλές, προκαλούν μια αίσθηση νοσταλγίας, δίνοντας στη σκηνή μια σχεδόν λυρική ποιότητα, υποδεικνύοντας ότι η φύση μπορεί να είναι τόσο για το να βλέπεις όσο και για το να αισθάνεσαι. Καθώς το μάτι διασχίζει τον καμβά, τραβιέται προς το γραφικό χωριό, που βρίσκεται ήσυχα δίπλα στο νερό, όπου τα ταπεινά κτίρια ευθυγραμμίζονται σε μια ταπεινή σειρά λευκών και ήσυχων τόνων, συγχωνευόμενα με το περιβάλλον, αλλά μένοντας περήφανα απλά.

Η σύνθεση είναι καλλιτεχνικά ισορροπημένη, με τις κατακόρυφες γραμμές των δέντρων να αντιπαραβάλλονται με τους κυματιστούς λόφους και τον ορίζοντα, ο οποίος φαίνεται να εκτείνεται απέραντα στο βάθος. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια παλέτα πλούσια σε γήινους τόνους, με έντονες πινελιές χρώματος που προκαλούν την ουσία του φθινοπώρου - μιας εποχής και αποσύνθεσης και ομορφιάς. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι βαθύς. Μπορείς σχεδόν να ακούσεις το φθογγό των φύλλων και να νιώσεις τον δροσερό αέρα, καθώς η σκηνή μπορεί να υπενθυμίζει στους θεατές τις δικές τους σχέσεις με τη φύση ή μοναδικές στιγμές που έχουν περάσει σε ήρεμα περιβάλλοντα. Αυτό το έργο τέχνης αντηχεί με ιστορική σημασία, ενσωματώνοντας ένα στυλ που γιορτάζει την ομορφιά του ρωσικού τοπίου, ενώ αντανακλά και προσωπικές διαισθήσεις και εμπειρίες που ξεπερνούν το χρόνο και τον τόπο.