Ο πίνακας αποτυπώνει μια σκηνή δάσους, ντυμένη με μια απαλή ομίχλη που της δίνει μια αιθέριο ποιότητα. Οι ψηλές δέντρα, των κορμών τους συγχωνεύονται με την περιβάλλουσα βλάστηση, απεικονίζονται σε βαθιές, σπειροειδείς γήινες αποχρώσεις. Οι σκιές σκούρου πράσινου και καστανιού λειτουργούν σε αρμονία για να προκαλέσουν μια αίσθηση βάθους και μυσ mystery. Το ηλιακό φως, που διαχέεται μέσα από την κορώνα, δημιουργεί διακεκομμένα μοτίβα που χορεύουν πάνω στο έδαφος του δάσους, υπο suggesting κινήσεις και ζωή ακόμη και μέσα από αυτό το ήρεμο tableau. Κοιτάζοντας τη σκηνή, σχεδόν ακούω το ψίθυρο των φύλλων στον αέρα και αισθάνομαι τη δροσιά της σκιασμένης γης.

Όσον αφορά τη σύνθεση, ο Rousseau χρησιμοποιεί μια σύγχρονη τεχνική που συλλαμβάνει την ουσία της φύσης και όχι αυστηρά τη ρεαλιστική απεικόνιση. Οι στρώσεις υφής μεταφέρουν μια αίσθηση αφής, προσελκύοντας τον θεατή στο τοπίο. Αυτό το έργο отражает не только красоту自然世界, а также эмоциональное взаимодействие Rousseau с ним. Эта работа принадлежит к периоду начала XIX века, известному своей романтической интерпретацией природы, что является важным свидетельством художественной выразительности. Она приглашает к размышлению и вызывает ностальгический чувства, напоминając нам о вечно человеческом отношении к дикой природе.