Kanvas, verimli bir tarladaki zengin lahana kafalarının göz kırptığı canlı yeşil tonlarıyla patlıyor. Edvard Munch, sadece bitkileri değil, aynı zamanda bir atmosferi de yakalıyor - sanki her fırça darbesi doğanın nabzının fısıldadığı sesleri yankılıyor. Yukarıdaki gökyüzü, yaklaşan alacakaranlığın ağırlığıyla dolmuş gibi görünür; yumuşak şekilde karıştırılmış mavi ve gri tonlar, cana yakın sarı çiçeklerin üst kenarda canlı biçimde uzandığı melankolik bir arka plan oluşturur ve sıcak bir nostaljiyi çağrıştırır. Kompozisyon, yoğun bir şekilde dizilmiş lahana kafalarının taze yeşil bir dokuma oluşturduğu ön plandan gözlerimizi, ufka doğru çekiyor; bu, yeryüzü ile ruhsal olanın bir ayrımıdır.

Sanat açısından karmaşık ama uyumlu bir şekilde düzenlenmiş olan Munch'un tekniği, yüreklilikle çizilen fırça darbelerinin yaşamla dolup taştığını gösterir - bu, kırsal manzarada derin bir duygu şarkısıdır. İçinde yatan bir enerji vardır, manzaranın sakinliğini elektriğe dönüştüren bir titreşim vardır; her lahana yaprağı coşkuyla tasvir edilmiştir; neredeyse cildimizdeki yaprakların serinliğini hissedebiliriz. Bu resim, basit bir temsilin ötesine geçerek izleyicinin yüreğine dokunur; toprakla yakınlık hisleri uyandırır, doğanın besleyici avucunun insanoğlunu kucakladığını gösterir. Munch'un bu eseri, onun sanatsal yeteneğinin bir belgesi olmakla kalmaz, aynı zamanda karmaşık bir dünya arka planında yaşamın ritminin güzel sadeliğinin bir hatırlatıcısıdır.