Dit portret straalt een delicate schoonheid uit, vangend een moment dat zo teder is dat de kijker bijna de zachte aanraking van de lucht kan voelen die schijnt te spelen met het golvende haar van de vrouw. De vrouw is versierd met een grote hoed die zowel elegantie als een vleugje speelse charme belichaamt; versierd met subtiele bloemaccenten die prachtig contrasteren met haar alabasterhuid. De kenmerkende zachte penseelstreken van Renoir creëren een bijna dromerige kwaliteit, die een gevoel van rust oproept. De achtergrond is een abstracte kleurwerveling, een zachte turquoise die de gouden tinten van de dame haar benadrukt en de subtiele tint van haar lippen.

Emotioneel herinnert dit schilderij ons aan de vergankelijke jeugd en de aantrekkingskracht van de vrouwelijke vorm—een verkenning van onschuld gevangen in een moment van rustige reflectie. De elegante lijnen van haar kleding trekken de blik, en brengen ons terug naar haar expressieve blauwe ogen—uitnodigend, maar iets gereserveerd. Historisch gezien past dit werk in Renoir's bredere verkenning van schoonheid en vrouwelijkheid aan het begin van de 20e eeuw, omdat hij vaak vrouwen toonde in een zacht, maar krachtig licht. Het staat als een bewijs van het vermogen van het impressionisme om realisme te combineren met een etherische kwaliteit, en voor altijd een vluchtig moment in de tijd te verankeren.