In deze boeiende scène buigen vijf veerkrachtige figuren zich over hun werk, verenigd in een enkele gebaar van gemeenschap—ze planten aardappelen onder de uitgebreide lucht. De eenvoud van de handeling verbergt het diepe emotionele gewicht dat het met zich meebrengt. Elke individu is meesterlijk weergegeven; hun ruggen zijn gebogen, de sporen van arbeid zijn in hun lichamen gegraveerd, en toch blijven ze standvastig, aangedreven door een doel. Het kleurenpalet fluistert de aardetinten van bruin en groen, accentueert door de duidelijke blauwe lucht erboven, en roept een rustige maar scherpe tegenstelling op die de kijker uitnodigt om zich onder te dompelen in hun zware maar essentiële taak—een ritme dat de cyclus van het leven ondersteunt.

De dynamische compositie leidt de blik langs de horizontale rij arbeiders, en de zachte verhoging van het landschap suggereert de uitgestrekte akkers die de ruggengraat van het landelijke bestaan vormen. Van Goghs techniek—kenmerkend door gedurfde penseelstreken—roept de textuur van de aarde en het zweet van arbeid op, en creëert een tastbare verbinding met de aarde en de mensen die deze bewerken. De emotionele penseelstreken geven het werk een gevoel van warmte en enthousiasme, terwijl ze tegelijkertijd de sociale realiteiten van het einde van de 19e eeuw insinueert, waar dit soort werk essentieel was voor overleving. Van Gogh legt niet alleen een moment vast, maar de essentie van het boerenleven, en weerspiegelt hoe deze portretten van alledaags werk door de tijd weerklank vinden—een getuigenis van toewijding en gemeenschap.