Op dit betoverende canvas wordt de kijker getransporteerd naar een serene watervogel waar de zachte streken van blauw en groen prachtig samensmelten. Het wateroppervlak is versierd met drijvende waterlelies, waarvan de ronde vormen vrolijk spelen tegen de vloeibaarheid van het water eronder. Fijne roze lotusbloemen accentueren de scène, wat warme, levenmeetpunten aan de overwegend koude palette toevoegt. De algehele compositie voelt dromerig aan; het is een uitnodiging om stil te staan, adem te halen en je te verliezen in de omhelzing van de natuur.

Monets meesterschap straalt door in zijn gebruik van licht en kleur. De reflecties die worden gecreëerd door het dansende zonlicht op de wateroppervlak wekken een gevoel van rust op, terwijl de subtiele variaties in tinten—van lichtblauw tot diep azuurblauw—een emotionele resonantie afgeven die rust oproept. Men kan bijna de zachte bries voelen en het zachte gefluister van bladeren horen. In decontext van de artiest zijn reis naar het impressionisme, vangt dit stuk zowel een moment in de natuur als de innovatieve geest van de kunstenaar perfect, waardoor zijn betekenis in het landschapgenre in de kunstgeschiedenis wordt gevestigd.