De scène is een fascinerende weergave van de zee in Fécamp, waar de kliffen dramatisch oprijzen en de enorme wateroppervlakte ontmoeten. Monet gebruikt dikke, expressieve penseelstreken die leven in het landschap brengen; de golven lijken te dansen onder de zon, schitterend in blauwe en groene tinten, afgewisseld met witte streken die de schuimende toppen van de golven nabootsen. De kant van de klif, afgebeeld in aardetinten, weerspiegelt het ruwe maar aantrekkelijke karakter van de kustgeografie, terwijl vlekken van dikke en chaotische impasto textuur en diepte toevoegen — waardoor kijkers uitgenodigd worden om de ruwe bodem onder hun handen te voelen.

De etherische atmosfeer roept zowel rust als een vleugje melancholie op terwijl licht en schaduw over het doek spelen. Boven is de lucht een zachte wasbeurt van pastelblauwen en wit, met luchtige wolken die langzaam drijven — wat een rustige achtergrond toevoegt voor het levendige water eronder. Dit stuk vangt niet alleen een moment in de tijd, maar weerspiegelt ook de fascinatie van de impressionistische beweging voor licht en de effecten ervan op kleur, en nodigt kijkers uit om zich onder te dompelen in een sensorische ervaring vol met de geluiden van golven die tegen de kust slaan en het gefluister van de wind door het gras.