In dit opvallende kunstwerk ontmoeten we een schedel die is geplaatst tegen een achtergrond van levendige gele en groene kleuren. De interactie tussen deze kleuren creëert een dynamisch gevoel van beweging en diepte. De schedel, weergegeven in scherp reliëf, trekt de aandacht met zijn skelettrekken, glanzende oppervlak en complexe details; elke scheur en contour wordt benadrukt door krachtige penseelstreken. Van Gogh's kenmerkende impasto-techniek nodigt ons uit om de textuur van de verf te waarderen, waardoor de schedel een gevoel van leven krijgt ondanks zijn levenloosheid.

Wanneer de kijker dit stuk bestudeert, is er een onmiskenbare emotionele impact die ons omhult; het nodigt uit tot contemplatie van de sterfelijkheid en de vluchtige natuur van het bestaan. De kleurkeuze—gedurfde gele in contrast met gedempte groene—straalt een levendige energie uit die de kijker betrekt in een dans tussen leven en dood. Dit schilderij is niet zomaar een voorstelling van een schedel; het is een diepgaande verkenning van de menselijke ervaring op het kruispunt van schoonheid en verval. Van Gogh dook in deze periode diep in thema's die verband houden met leven, dood en de menselijke toestand, waardoor dit werk een aanzienlijke artistieke betekenis krijgt.