Onder een licht bewolkte hemel onthult dit landschap een rustige Nederlandse plattelandsomgeving waar een eenzame figuur, vermoedelijk een wassende vrouw, een pad bewandelt omringd door dichte struiken en verspreide bomen. De compositie is vakkundig in balans gebracht; de klassieke Nederlandse molen rijst zacht op tussen scheepsmasten en verre gebouwen, vervaagd door zachte penseelstreken. Het kleurenpalet – aardse bruintinten, zachte groentinten en koele grijstinten – roept de vochtige, koele lucht van een bewolkte dag op, wat de scène een kalme en contemplatieve sfeer geeft.

De techniek van de kunstenaar is losjes maar vaardig; gebroken penseelstreken vloeien in elkaar over en creëren een fonkelend effect in de wolken en het gebladerte die lijken te trillen in de wind. Deze impressionistische toets vangt de vluchtige eigenschappen van licht en weersomstandigheden en blaast leven in het Nederlandse platteland. De aanwezigheid van masten en molen verwijst naar de diepe historische band tussen land, water en windkracht in Nederland, en roept een tijdloos verhaal op van landarbeid en harmonie met de natuur. Bij het bekijken van dit werk lijkt het bijna alsof je het geritsel van bladeren en het verre gekreun van de draaiende molenwieken kunt horen – een vredig moment gevangen in de tijd.